Furax overleden
Op zaterdag 15 oktober 2011 hebben we Furax laten inslapen.
Het kon niet meer langer…
Furax was al vanaf de eerste dag dat hij hier in maart van dit jaar tezamen met Charlotte en Chipie (II) kwam ziek. Hij kon zelf niet voldoende zijn ontlasting kwijt en dat leidde telkens tot grote problemen. Meer over zijn ziek zijn kon u al in het nieuws van mei-juni lezen.
De laatste periode moest ik Furax tot wel 10 keer per dag èn nacht helpen en ondanks dat viel hij toch nog zeer regelmatig letterlijk op de grond. Alleen met veel medicatie kon hij dan opgelapt worden maar het probleem werd daarmee niet weggenomen.
Toen Furax op 14 oktober wederom erg ziek werd en zonder medicatie niet meer zelfstandig verder kon, hebben we hem op zaterdag rustig laten inslapen.
Tot het laatste moment was Furax geestelijk helemaal goed en wilde hij absoluut verder. Alleen zijn lichaam kon het niet meer.
De reden van zijn ziek zijn is inmiddels ook bekend. Furax is in januari van dit jaar in een gat gevallen en is daar later met een tractor uitgetrokken. Daarbij is zijn rug en vermoedelijk ook zijn wervels en meer beschadigd. Dat verklaart ook de vreemde houding waarmee Furax liep.
Met Furax hadden we – mede door zijn super lieve karakter en de vele uren die we met zijn verzorging bezig waren – een hele speciale band. Ofschoon er geen keus was, is de pijn om hem te missen verschrikkelijk.
Furax, rust zacht.
Onverwachts overlijden Rositha
Op zondag 14 augustus is Rositha geheel onverwachts overleden. Zondagmorgen lag ze in de wei, waarna we haar weer op de been hebben kunnen helpen. Ze liep naar haar vaste vriendin Poupoune en leek weer in orde. 1,5 uur later vond Walter haar dood in de stal.
Voor het eerst in haar leven begon Rositha een normaal en gelukkig ezelbestaan te krijgen, temidden tussen haar bevriende ezels. Ook begon ze steeds meer vertrouwen in de mens te krijgen. Helaas heeft ze hier maar drieënhalve maand van mogen genieten….. We missen haar enorm.
Overlijden Augustin en Karuso 
2012 kon niet slechter eindigen.
Op donderdag 15 november 2012, met zijn hoofd liggend in mijn armen, heeft de dierenarts Augustin laten inslapen.
Augustin was eind september een keer vervelend gevallen en was genezende van zijn letsel. En net op het moment dat het beter ging, lag hij opeens in zijn stal en kon niet meer overeind komen. Deze situatie hield aan en ook de dierenartsen konden niets wezenlijks voor hem doen. Langzaam maar zeker verslechterde zijn algehele toestand, waardoor er geen andere keus bleef dan hem uit zijn lijden te verlossen…
Meteen na het moment dat Augustin was overleden, ging in een andere stal Karuso liggen en kon sindsdien ook niet meer overeind komen. Karuso is altijd gevoelig geweest voor hoefbevangenheid en had daar nu ook weer last van. Maar hij leek er weer bovenop te komen.
Vanaf het moment dat hij op de grond lag, verslechterde zijn toestand snel en had hij veel pijn. Medicatie mocht niet baten en ook hier wisten de dierenartsen geen raad.
Op maandag 19 november 2012 is Karuso – ook weer met zijn hoofd liggend in mijn armen – door de dierenarts uit zijn lijden verlost.
De ezelopvang rouwt en ik ben kapot. Twee zulke lieve ezels moeten laten inslapen binnen vier dagen…
Ik wil hier een bijzonder woord van dank uitspreken naar Henk Maas, de ‘donderdag’ vrijwilliger van de Aide Aux Anes, die mij op deze moeilijke dagen bijstond.
Augustin ( 1984 – 15 nov. 2012 ) rust zacht.
Karuso ( 19 april 1998 – 19 nov. 2012 ) rust zacht.
We zullen jullie nooit vergeten.
Overlijden Dalton.
Met pijn in mijn hart moet ik meedelen dat Dalton op woensdag 7 augustus 2013 is overleden.
Dalton had vanaf het begin dat hij hier woonde ( december 2010 ) regelmatig pijn in de maag- / darmstreek. Hij lag dan veel, waarna hij niet of moeilijk kon opstaan. Maar ook tijden mankeerde hij niets en verging het hem goed.
In juli van dit jaar verslechterde opeens de situatie. Eind juli zodanig dat hij behandeld werd met diverse medicatie en ik zijn darmen constant handmatig moest "leeghalen". Hij kon niet zelfstandig zijn ontlasting kwijt.
Dalton leek aan de achterkant / achterbenen verlamd. Daardoor kon hij aan het einde ook niet meer (op)staan.
De situatie verslechterde nog meer en Dalton lijdde.
Ik heb de moeilijke beslissing moeten nemen en de dierenarts gebeld voor een euthanisatie.
Met zijn hoofd in mijn armen is Dalton ingeslapen...
Hoe toevallig, maar nog in de vorige editie van het “Nieuws” was het Dalton die als ezel extra werd belicht in de rubriek “Ezel in het zonnetje”.
Gelukkig maar…
** Rust zacht mijn lieve Dalton. Bedankt voor alles. We zullen je nooit vergeten... **
Pépère overleden.
Al lange tijd hield ik er elke dag rekening mee, maar ook elke dag was hij er gewoon weer.
Tot woensdag 3 december 2014.
Die ochtend stond Pépère niet te wachten op zijn dagelijkse extra maaltijd.
Ik trof hem aan in de abri, waar hij waarschijnlijk vredig ingeslapen is.
De dag ervoor was alles nog normaal en dus is hij vermoedelijk ‘gewoon’ overleden vanwege zijn ouderdom.
Pépère is bij mij gekomen in mei 2007 en wij hadden een sterke vertrouwensband over en weer.
Ik heb in Pépère een vriend voor het leven verloren. Hij zal altijd in mijn gedachten blijven.
Pépère is 37 jaar geworden.
Overleden ezels
In 2015 zijn de navolgende ezels de ezelopvang ontvallen…
21 september : Poupoune
21 september : Fanchon
1 oktober : Zorro
En op 6 januari 2016: Nanette
Sophie overleden
Op maandag 10 april 2017 heb ik Sophie moeten laten inslapen.
Vanaf 3 juni 2009, de dag dat Sophie hier is komen wonen, was zij al ziek.
De vorige eigenaren wilden er niet meer voor zorgen.
Sophie had een chronische darmziekte, een beetje te vergelijken met de ziekte van Crohn.
Periodes was ze slecht, periodes was ze (aardig) goed.
Maar altijd was de situatie nog “acceptabel” voor Sophie.
Sinds een tijdje kreeg Sophie ook problemen met opstaan en lopen (o.a. reuma). En zeer recentelijk verslechterde de situatie…
Sophie kon niet meer (opstaan)…
De dierenarts heeft op mijn verzoek Sophie – met haar hoofd in mijn armen – laten inslapen.
Lieve Sophie, bedankt voor al je liefde die je me de acht jaren dat je hier hebt geleefd hebt gegeven.
Rust zacht mijn lieve Sophie; ik zal je nooit, maar dan ook nooit, vergeten.
In 2016 is op 19 juni ezelin Diane op 26 jarige leeftijd overleden en op 9 augustus ezelin Chipie (leeftijd onbekend).
Kaïd overleden...
Het is met een ongelooflijk groot verdriet dat ik moet meedelen dat mijn zo geliefde ezel Kaïd na acht weken erg ziek te zijn geweest, het niet gered heeft.
Ik heb alles gedaan - en meer dan dat - wat mogelijk was, maar soms win je niet...
Op zaterdag 2 maart 2019, is Kaïd uit zijn lijden verlost.
Kaïd lijdt niet meer en over een tijdje hopelijk ik ook niet meer.
Ik geloof dat ik nog nooit zoveel van een ezel gehouden heb.
Rust zacht mijn lieve Kaïd en je zal altijd een plaatsje in mijn hart behouden...
Kaïd 12-04-1998 - 02-03-2019
Tic overleden.
Voor de eerste keer sinds 13 jaar heb ik een ezel moeten laten inslapen in een weide. En totaal onverwachts.
Zondagmorgen 12 mei 2019 kwamen er in een weide 30 ezels naar mij toe toen ik arriveerde. Maar één bleef ver weg liggen....: Tic.
Na het nodige onderzoek bleek Tic volledig verlamd te zijn aan zijn achterzijde.
Verder helemaal fit en een grote eetlust, maar hij kon niet meer zijn achterbenen bewegen en dus niet meer lopen.
Een gespecialiseerde dierenarts heeft Tic twee keer osteopathie gegeven en elke dag heb ik Tic vele uren middels lijnen aan mijn telescopic (verrijker) omhoog gehouden en verzorgd. Maar geen enkele reactie of verbetering.
Maandag 20 mei 2019 heeft de dierenarts Tic verlost uit zijn lijden en is hij met zijn hoofd in mijn armen heengegaan.
Slechts vier dagen voordat Tic verlamd raakte was hij nog in blakende gezondheid te zien op de Franse televisie....
Lieve Tic, ik zal je nooit vergeten en je blijf
t voor altijd in mijn hart.
